Gemeente Hilvarenbeek
Gemeente Ede
Gemeente Best
Gemeente Goirle
Vanaf 2025 krijgt geen enkele wind- of zonneproducent nog een cent terug voor de onbalanskosten die zij veroorzaken op het net. En wie hoopte dat het kabinet de pijn van de almaar vaker voorkomende negatieve stroomprijzen zou verzachten, vist achter het net: compensatie blijft diep in de la liggen.
Maandagochtend, de koffie pruttelt en Nederland komt op gang. Vier eeuwen geleden besloten we in één soepele beweging dat Pasen, Pinksteren én Kerst een tweede rustdag verdienden. Vandaag lukt zo’n huzarenstukje niet meer: voor elke windturbine of zonneweide springen we door een woud aan regels, terwijl de klimaatklok doortikt en Den Haag alweer demissionair is. In deze blogpost trek ik de parallel tussen toen en nu — en maak ik een pleidooi voor een vaste “Tweede Versnellingsdag” waarop de Tweede Kamer alléén energiedossiers afhandelt. Klaar om de week (en de transitie) in een hogere versnelling te zetten
Ze kwamen uit het niets. Geen ladder, geen fundering, geen idee wat ze kwamen doen. Maar ineens waren ze er: de zonneparken. Of zonneweides, zoals men ze toen nog noemde, alsof er schapen op moesten grazen. Een veld vol panelen, een droom vol onzekerheden. Iedereen wilde meedoen, maar niet iedereen wist hoe. En sommigen weten dat nog steeds niet.
Vandaag kopte Trouw nog dat natuurmaatregelen rondom nieuwe zonneparken na vergunning “plots verdwijnen” omdat gemeenten nauwelijks handhaven . Bij NRG2all breken we met die praktijk: wij leggen niet alleen vóór de vergunning vast welke flora en fauna we beschermen, maar bewaken deze beloften ook onverbiddelijk ná de vergunning. In Roosendaal slaan we zelfs de handen ineen met ontwikkelaar Odura, Wageningen University & Research én lokale natuur- en milieuverenigingen om met een 0-meting de biodiversiteit van grond af aan te monitoren. Zo maken we van elke megawatt zonne-energie een groeipotentieel voor de natuur—niet alleen op papier, maar in het veld.