Blog 23-06-2025

Ik was laatst in Oss. Niemand gaat vrijwillig naar Oss, dacht ik altijd. Maar toen stond ik daar, ergens aan de rand van een bedrijventerrein waar de wind altijd tegen je gezicht slaat. En daar gebeurde het: ik werd even stil.

Niet omdat het mooi was – Oss blijft Oss – maar omdat iets wat we ooit begonnen, daar ineens vorm kreeg. Acht megawatt. Een zonnepark dat klinkt als een rapalbum. De Mun. Alsof het de bijnaam is van een vergeten bokser uit de jaren 80. Maar het is dus een zonnepark. En het staat. Of nou ja, het komt eraan. PowerField bouwt het. En wij – Eric en ik – wij hebben het van het allereerste schetsje tot aan de verkoop begeleid. Toen nog bij Infinergy, inmiddels als NRG2all.

Een project met wortels in het pre-NRG2all tijdperk. Lang geleden begonnen. Stapsgewijs. Gestaag. In stilte bijna. Want sommige dingen hebben geen grote gebaren nodig. Alleen toewijding, uithoudingsvermogen en een paar mensen die blijven duwen. Dat was wat we deden. En ik? Ik ben trots. Zeg ik niet vaak. Maar bij deze: ik ben het.

Trots op PowerField, dat dit project nu verderbrengt met lef en klasse. Trots op hoe het plan is opgezet: zorgvuldig, landschappelijk doordacht, technisch uitdagend en toch gelukt. Trots op onszelf – op hoe wij als ontwikkelaars het project door al zijn fases hebben geleid: van vergunningen tot gasleidingen, van inspraak tot overdracht.

Want ja: er liggen daar gasleidingen. Je zou denken: ingewikkeld. Maar PowerField denkt: kans. Ze hebben het park in tweeën gedeeld. Netjes. Alsof ze weten dat ook zonneparken soms ademruimte nodig hebben.

En weet je wat het mooiste is? Niemand schreeuwt daar. Geen boze boeren. Geen trekkers. Geen talkshowpaniek. Alleen de zon die straks stilletjes z’n werk gaat doen. Alsof hij denkt: laat mij dit maar even fixen. Voor Oss. Voor Brabant. Voor iedereen die ooit dacht dat zonne-energie saai was.

Ik weet het: het is maar een zonnepark. Maar het is ook een klein wonder. Iets wat Eric en ik in gang hebben gezet toen we nog niet wisten waar het heen zou gaan. En nu, jaren later, staat het daar. Klaar. Met dank aan PowerField.

Er komen nog meer projecten. Grotere. Spannendere. Maar deze – De Mun – is van ons. Ook al is-ie dat op papier niet meer. Zoals je soms nog denkt aan een oude liefde die je hebt helpen opkrabbelen. Je weet dat het voorbij is. Maar je blijft een beetje houden van wat je zelf hebt laten groeien.

Dus als je ooit in Oss bent – vrijwillig of verdwaald – kijk dan even richting De Mun. Groet ‘m. Geef ‘m een knikje. En zeg dan stilletjes: goed gedaan, jongens.

Want dat is het ook gewoon.
Goed gedaan.