Blog 18-11-2024

Door de nevel van de ochtenden schuifelen schimmen over het land. Een boer, zijn ogen getekend door de zon en de zorgen, staart naar een veld dat al decennia lang zijn brood betekent. Hij vraagt zich af: blijft het land trouw aan zijn verleden, of verandert het in een nieuwe, glanzende toekomst vol zonnestralen? Welke grond is geschikt voor een zonnepark?

Ik stel me de vraag niet zomaar. Het is een vraag die land en ziel raakt. Wat maakt een stukje aarde geschikt voor panelen die de zon oogsten? Is het de vruchtbaarheid van de grond, de kale eenvoud van een verlaten weiland, of het gewicht van een vuilnisbelt die generaties lang afval heeft omgevormd tot een bijna heilige plek van nieuwe energie?

De grond, als verzwegen verhaal

Grond is niet alleen een plek waar je loopt. Het is een verhaal dat zichzelf keer op keer vertelt. Een dijk bijvoorbeeld, gebouwd door noeste handen die water trotseerden, draagt de echo van angst en overwinning. Zet je daar zonnepanelen op, dan sta je in dialoog met een geschiedenis die zwaarder weegt dan de staalconstructies. Je voelt het schuren onder je voeten, alsof het land zich afvraagt: ‘Zijn jullie zeker dat ik dit aankan?’

Maar het kan. Met respect voor de hellingen en de veerkracht van het oude land, bouwen we zonneparken op deze onwaarschijnlijke plekken. De palen slaan we niet diep; we kussen de aarde slechts zachtjes. Hier, op de rand van land en water, wordt energie niet alleen opgewekt, maar ook gevierd.

Vuilstortlocaties: van afval naar energie

Op een oude vuilstortplaats ademt de grond zwaar. Het is een plek waar het verleden zich opdringt: lege melkpakken, vergeten speelgoed, afgedankte dromen. Maar hier, op deze onzuivere heilige grond, schittert een toekomst.

In maart 2018 maakten we geschiedenis. Geen diepe palen hier; alleen staal dat voorzichtig balanceert op het oppervlak, een eerbetoon aan de fragiliteit van wat ooit verborgen moest blijven. De panelen buigen mee met de hellingen, als dansers die zich voegen naar een choreografie van licht.

Agrarisch land: het dubbele leven

Dan is er de grond die leeft en groeit, waar schapen grazen en de geur van nat gras het leven bezielt. Hier vragen we om een tweede leven. Het is niet langer alleen een plek voor tarwe of aardappelen; het wordt een canvas voor de zon.

Toch, terwijl de panelen schitteren, vragen we ons af: wat betekent dat voor de grond? Kun je energie opwekken zonder iets te verliezen? Ja, zeggen we. Hier blijven de schapen grazen. Hier kan de grond terugkeren naar zijn oude vorm, mocht dat ooit nodig zijn. Een zonnepark is tijdelijk, net zoals wij dat zijn.

Welke grond is echt geschikt?

De simpele waarheid is dat alle grond geschikt kan zijn, mits je luistert. Je luistert naar de verhalen die de aarde fluistert, naar de eisen van de archeologen, en naar de dromen van de gemeenschap. Je bouwt met respect. Je ziet een vuilnisbelt niet als een schande, maar als een kans. Je kijkt naar een weiland en denkt: hier kan nog meer bloeien dan alleen gras.

Grond is niet zomaar een plek om iets neer te zetten. Het is een getuigenis van het verleden, een belofte aan de toekomst, en een verantwoordelijkheid in het heden. Welke grond is geschikt voor een zonnepark? Alle grond. Maar alleen als je luistert naar wat de aarde te zeggen heeft.