Nieuws 23-04-2025

In Den Haag klinkt het geruis van ambtelijke schuifdeuren als een zucht van opluchting door de industrie. Dankzij de befaamde ‘kasschuif’ – het bureaucratisch equivalent van geld verplaatsen van de ene envelop naar de andere – blijft de SDE++-regeling naar verwachting óók in 2026 open. Geen revolutionaire doorbraak, wel een pragmatische reddingsboei voor een sector die al te vaak tussen wal en schip balanceert.

Het ministerie van Economische Zaken en Klimaat heeft, volgens ingewijden, opnieuw budget weten te reserveren door geschoven kasmiddelen en meevallers uit eerdere rondes. Een huzarenstukje? Misschien. Maar vooral een signaal: zonder structurele zekerheid blijft verduurzamende industrie permanent in survival-modus.

Industriële CO₂-reductie: de race met valse start

Vooral grootverbruikers – chemie, staal, voedselverwerking – hebben lang gewacht op perspectief. Terwijl zij druk rekenen aan warmtepompen, e-boilers en waterstof-elektrolysers, blijft het fundament wankel. Geen SDE++ betekent geen businesscase, geen businesscase betekent geen transitie. Zo simpel is het. En dat terwijl het kabinet graag spreekt van ‘klimaatkoploper’ – een vlag die ongemakkelijk wappert boven een nog immer fossiel aangedreven economie.

De vraag die blijft hangen: waarom zó onzeker?

Dat het opnieuw aankomt op kunst- en vliegwerk binnen de Rijksbegroting, zegt iets over hoe we collectief met de energietransitie omgaan: als een bijzaak. De industrie wil verduurzamen, dat is allang geen discussie meer. Wat ontbreekt, is continuïteit. Want elke keer dat de SDE++ op het hakblok ligt, verdampt er weer vertrouwen. Investeerders deinzen terug. Technologiepartners haken af. En beleidsmakers? Die schuiven door.

Tijd voor structureel lef

Dus ja, dit is goed nieuws. Maar ook een wake-up call. De kasschuif mag dan de regeling redden, ze redt de geloofwaardigheid niet. Wat nodig is: meerjarig budget, vastgelegd buiten de waan van Prinsjesdag. Zodat ondernemers niet elk jaar hoeven te bidden voor subsidie, maar kunnen bouwen aan de toekomst.

Zolang dat niet gebeurt, blijft het dansen op een slap koord. En kan de industrie – hoe innovatief ook – slechts één ding doen: hopen dat de schuif volgend jaar wéér de juiste kant op valt.