Blog 24-03-2025

Ze zeggen dat de CO₂-uitstoot sneller stijgt dan ooit. Sneller dan onze vaders vroeger de straat op renden toen de buurman een nieuwe auto had gekocht. Sneller dan mijn dochter haar ijsje laat smelten in de zon omdat ze eerst nog een selfie wil maken. Sneller dan ik deze week m’n geduld verloor toen ik in de file stond, uitgerekend op weg naar een gesprek over duurzaamheid.

Het gaat compleet de verkeerde kant op, zegt RTL. Alsof we nog een kant hebben om op te gaan.

En toch.
Toch zat ik gisteren bij een boer aan de keukentafel. Hij had handen als kolenschoppen en een blik alsof hij alles al eens had gezien, inclusief de ondergang. Maar zelfs hij keek op toen ik begon over ons klimaatpark. Dat zijn stuk land straks geen voer meer oplevert voor koeien die methaan boeren, maar stroom voor mensen die denken dat Netflix vanzelf uit het stopcontact komt.

"Ik geloof er niet in," zei hij.
"Dat mag," zei ik. "Maar je gelooft toch ook niet meer in Sinterklaas?"

Hij lachte. Dat was winst.

Want ja, het gaat de verkeerde kant op.
Maar wij? Wij bouwen door. Zonneparken die meer doen dan alleen stroom leveren. Grond die weer ademt. Waar bloemen terugkomen. Waar vogels landen die allang waren vertrokken.

Soms vraag ik me af waarom we dit doen. Of het zin heeft, één zonnepark meer of minder. Maar dan lees ik weer dat de CO₂-uitstoot records breekt en denk ik: dit is de enige kant die we nog op kunnen.

De wereld verbrandt. En wij planten panelen.
Misschien is dat niet genoeg.
Maar het is alles wat we hebben.

En nu moet ik naar de Lidl. Want de kinderen hebben fristi op het lijstje gezet.