Blog 31-03-2025

Je ziet het vaak bij mensen die net verhuisd zijn. Ze kopen een kast. Niet omdat ze echt een kast nodig hebben, maar omdat de muur anders zo kaal is. Alsof een muur daar niet juist voor bedoeld is: kaal zijn, reflecteren, galmen. Iets waar een mens van kan schrikken. De leegte.

Een zonnepark lijkt daar soms op. Alsof we iets wilden opvullen. Een weiland zonder doel. Een horizon zonder schuldgevoel. En dan gooien we er maar zonnepanelen op. Zo veel mogelijk. In keurige rijen, als Billy-kasten op een rijtje. Projectontwikkelaars glimmen erbij. Gemeenten zuchten. En omwonenden? Die doen wat mensen het beste doen: klagen zonder echt iets te willen veranderen.

Wat niemand erbij vertelt is dat zo’n zonnepark geen kast is. Het is een fabriek. Een kleine elektriciteitscentrale, stil, maar machtig. Elke vierkante meter haalt meer energie uit zonlicht dan een gemiddelde koe uit gras. (Fun fact: een hectare zonnepark produceert per jaar grofweg 1.000.000 kWh. Een koe? Die eet 10.000 kilo gras en produceert dan 8.000 liter melk. Klinkt schattig. Tot je de uitstoot meerekent.)

Maar zelfs dát is niet het punt.

Het punt is dat we zonneparken behandelen alsof ze tijdelijk zijn. Alsof we ze weer kunnen afbreken zodra de economie zich herpakt. Alsof we straks allemaal kernenergie hebben of windmolens met wifi. Alsof de zon niet de enige constante is in dit verdwijnende tijdperk.

Zonneparken vragen dus geen vergunning, maar vertrouwen. Geen protest, maar betrokkenheid. Geen pas op de plaats, maar de vraag: Wat doe ik met deze energie? Maak ik er een buurtbatterij mee? Een coöperatie? Laat ik mijn kinderen begrijpen hoe een elektronenstroom een iPad laat gloeien?

Een zonnepark kan poëzie zijn. Als je het goed aanlegt. Als je de omgeving serieus neemt. Als je het park een plek geeft in het verhaal van een dorp, een stad, een generatie. Als je het niet behandelt als een platgeslagen businesscase met een IRR van 9,8% maar als een kans om iets nieuws te bouwen waar geen IKEA-handleiding voor bestaat.

Misschien is dat de kern van de energietransitie: de moed om iets te bouwen dat niet in een folder past. En dat doet pijn. Want pijn is meestal het bewijs dat je iets doet dat echt is.

We schrijven deze blogs niet voor het algoritme, maar voor jou. Omdat we vinden dat iedereen recht heeft op het hele verhaal, niet alleen het deel dat door een woordvoerder wordt voorgelezen of op een bewonersavond in zes slides wordt gepropt. We willen je meenemen, niet overtuigen. En als je vragen hebt — over de kast, de koe, de kilowatt, of gewoon over ons — voel je dan vrij om ons te mailen, te bellen of via LinkedIn een bericht te sturen:
👉 https://www.linkedin.com/company/nrg2all/about

We luisteren. Echt. Zelfs als je niks te zeggen hebt.