Blog 06-11-2024

Een paar jaar geleden schoot iedereen het idee van wisselpolders keihard af. “Water laten binnenstromen in polders om het achterland te beschermen?” Knettergek! Vooral de boeren hingen in de gordijnen, en Arno Vael, nu BBB-gedeputeerde, vond het destijds een plan voor masochisten. Maar tijden veranderen. Nu zegt diezelfde Vael ineens dat het “prachtig” is, zo’n wisselpolder die met de natuur werkt. Ja, ja. Het wonder heet urgentie – zeespiegel omhoog, bodem omlaag, nieuwe oplossingen gevraagd. Opeens klinkt het allemaal een stuk logischer.

En daar begint het vergelijk met zonneparken. Landbouwgrond volleggen met zonnepanelen is voor sommigen net zo pijnlijk als die wisselpolder was voor Zeeland. Boeren die hun land generaties lang hebben bewerkt, zien het liefst geen glimmende panelen in hun akkers verschijnen. En geef ze eens ongelijk. Dat land is hun levenswerk. Toch zitten we straks met dezelfde keuze: we kunnen niet oneindig blijven wat we kennen. Er is een punt waarop de noodzaak groter wordt dan het verlangen naar ‘vroeger’.

Wisselpolders zijn nu geen verboden woord meer; misschien worden zonneparken dat ook niet. De natuur laat zich niet ringeloren, en de mens moet leren aanpassen. Ooit deden we dat met dijken – eeuwige stapels zand en beton. Maar wat als die stapels het niet meer trekken? Wat als we moeten samenwerken met de natuur en de plek waar we wonen? Dan komt die zonneakker ineens in beeld.

Er zijn geen wonderoplossingen, en de weerstand zal blijven. We blijven vechten tegen de bierkaai, tegen bureaucratie, tegen de nostalgie die ons vasthoudt. Maar geef het een beetje tijd. Wat ooit absurd leek, wordt vanzelf een oplossing die iedereen opeens mooi vindt. Tot die tijd bouwen wij verder aan de toekomst, met zonneparken, klimaatparken, en dat ‘grote geduld’ dat elke doorbraak nodig heeft. Net als bij wisselpolders, net als bij elke vooruitgang die even in de ijskast moest om het juiste moment te vinden.