Blog 03-03-2025

Sophie Hermans staart naar de rapporten alsof ze een slechte uitslag van de tandarts heeft gekregen. Je weet dat je een wortelkanaalbehandeling nodig hebt, maar je hoopt toch stiekem dat een beetje flossen het ook oplost. De Raad van State komt dinsdag met een analyse waaruit blijkt dat Nederland niet op koers ligt om de klimaatdoelen te halen. Vrijdag krijgt ze een rapport overhandigd dat zegt: het stroomnet is zo overbelast dat zelfs een kerstboom geen aansluiting meer krijgt. En Sophie? Sophie moet aan de bak.

En weet je wat? Ze doet het verdomd goed. Terwijl haar coalitiegenoten liever in de achteruitkijkspiegel kijken, zet Hermans de cruise control op vooruitgang. Waar anderen in het kabinet het liefst de stekker uit klimaatbeleid trekken, steekt zij juist de stekker in een systeem dat anders stilvalt. Het is een ondankbare taak. De PVV en BBB behandelen klimaatbeleid alsof het een veganistisch kerstmenu is: met een mix van argwaan en afkeer. NSC doet mee, maar zonder al te veel enthousiasme – alsof ze een dry January proberen vol te houden, maar stiekem een biertje achterover slaan als niemand kijkt. En de VVD? Die heeft haar rugzak vol beloftes, maar kijkt nerveus rond of er iemand is die haar echt aan die afspraken gaat houden.

Ondertussen branden de brievenbussen van het kabinet door alle smeekbedes van de industrie. Netwerkkosten te hoog, energiebelasting oneerlijk, CO2-heffing een straf. ‘We willen verduurzamen, echt waar, maar we kunnen niet!’ roepen ze, terwijl ze stiekem al koffers pakken om hun productie naar goedkopere oorden te verplaatsen. En Geert Wilders? Die heeft allang besloten waar hij de klimaatmiljarden van Hermans aan wil besteden: een verlaging van de btw op voedingsmiddelen en de gasrekening. Klimaatdrammers, weg ermee!

Maar daar trapt Sophie niet in. Terwijl anderen mokken, pakt ze door. Ze weet dat de klimaatdoelen geen vrijblijvende wens zijn, maar een harde noodzaak. Ze weet ook dat de infrastructuur ons grootste struikelblok is. En dus zoekt ze naar geld, oplossingen, slimme regelingen. Ze laat zich niet afschrikken door tegenwind, maar fietst er dwars doorheen.

En dat is misschien wel het mooiste aan haar: ze blijft kalm, vastberaden, doelgericht. Waar anderen in paniek raken of hun handen in de lucht gooien, blijft zij koers houden. Nederland heeft klimaatleiders nodig, geen twijfelaars. Sophie Hermans is die leider. Ze kan niet toveren, maar ze kan wel beleid maken dat de realiteit onder ogen ziet. En als iemand het voor elkaar krijgt om in dit politieke moeras toch nog een stap vooruit te zetten, dan is het Hermans wel.

Dus ja, Sophie moet aan de bak. Maar laten we één ding niet vergeten: ze ís al keihard aan de bak. Terwijl haar coalitiegenoten nog twijfelen of ze überhaupt de keuken in willen, staat Hermans daar al met opgestroopte mouwen. En als we over een paar jaar terugkijken op deze periode, dan zullen we misschien beseffen: Sophie Hermans was de enige die écht doorpakte toen het nodig was.